MOS Puławy

Michał Ignasiak

Administrator

Dołączył: 2022-08-19

Liczba postów: 28

MUZYKA

1

Nauczyciel1

Administrator

Dołączył: 2022-08-20

Liczba postów: 12

Odp: MUZYKA

Muzyka Kl. VII
05.09.25

Temat - CO nam w duszy gra

Piosenka turystyczna – termin nieprecyzyjny i określający zjawisko zmieniające się w czasie. W okresie międzywojennym, zwłaszcza w środowisku harcerskim, powstało sporo piosenek, które dziś określić można tym mianem (np. „Jak dobrze nam”, „Płonie ognisko i szumią knieje”), jednak za początki współczesnej piosenki turystycznej w Polsce uważa się lata 60. XX wieku. Jej pojawienie się i rozwój związany jest z organizowanymi przez środowiska studenckie rajdami turystycznymi, na zakończenie których organizowano często konkursy na najlepszą piosenkę rajdową. W ten sposób pojawiło się wiele piosenek z dopisanymi do znanych melodii zagranicznych polskimi tekstami powstałymi najczęściej ad hoc w trakcie rajdu (np. „Rudy gość”, „Pożegnanie gór”). Pod koniec lat 60. i w latach 70. pojawiło się w Polsce kilka festiwali poświęconych piosence turystycznej (np. Giełda w Szklarskiej Porębie – 1968 r., Bazuna – 1971 r., Yapa – 1974 r.), które istniały już niezależnie od rajdów i wpłynęły na znaczny wzrost poziomu artystycznego nowopowstających piosenek turystycznych. Ewoluowała też tematyka utworów: obok piosenek traktujących o przyrodzie i wędrowaniu zaczęły pojawiać się piosenki będące osobistymi, poetyckimi wypowiedziami ich twórców (nurt autorski w piosence turystycznej, np. Wojciech Bellon) oraz utworami komponowanymi do wierszy poetów (nurt poezji śpiewanej w piosence turystycznej, np. Elżbieta Adamiak). Wiele z tych utworów weszło do sztandarowego repertuaru wykonań ogniskowych, kominkowych, czy biesiadnych i istniało tam równolegle z najróżniejszej proweniencji piosenkami.
„W momencie, gdy ja się znalazłem gdzieś w kręgu tzw. piosenki turystycznej, było mi wszystko jedno, co się tam śpiewa: czy się śpiewa o górach, czy Dylana, czy Beatlesów. Chodzi o to, żeby razem śpiewać, żeby być ze sobą przy tym śpiewaniu, że to śpiewanie jest funkcją wspólnego bytowania.” (Wojciech Bellon w: „Nigdy nie zdradzę Majstra Biedy”, wywiad z 30.03.1985 r. autor P. Bakal). Zgodnie z tą opinią dana piosenka staje się „turystyczna”, gdy jest wspólnie śpiewana (przy ognisku, przy kominku lub w innych sytuacjach wspólnego śpiewania). Dzieje się tak niezależnie od woli jej twórców, a także od treści werdyktów festiwalowych.

Termin „piosenka turystyczna” pojawił się wcześniej niż w Polsce w dawnym ZSRR, gdzie oznaczał niezależną od reżimowej polityki kulturalnej twórczość piosenkarską, tworzoną głównie przez bardów (autorów, kompozytorów i wykonawców), np.: Jurij Wizbor, Jurij Kukin, Jewgienij Kliaczkin, Julij Kim, Alksandr Dolskij, Aleksandr Gorodnickij, Aleksandr Galicz, Nowella Matwiejewa, Weronika Dolina i wielu innych.
19 maja 2025 ⭐ Publikacja wpisu: Piotr Bakal
Wolna Grupa Bukowina – I połowa lat 70. XX wieku

Nauczyciel1

Administrator

Dołączył: 2022-08-20

Liczba postów: 12

Odp: MUZYKA

Temat 12.09.25

Kl 7

Śpiew w różnych odsłonach
1.
Scat - śpiew, w którym zamiast słów używa się sylab.
2.
Wokaliza - śpiewanie melodii za pomocą samogłosek.
3.
Beatbox - naśladowanie głosem brzmienia instrumentów perkusyjnych
4.
Jodłowanie - śpiew polegający na szybkim, naprzemiennym wydawaniu wysokich i niskich dźwięków.
5.
Śpiew biały - donośny śpiew uzyskany dzięki rozluźnieniu gardła.
6.
Overtone - śpiew gardłowy, w którym można usłyszeć tony składowe dźwięków.

Barwy głosu
Barwy głosu dzieli się głównie na głosy żeńskie: sopran, mezzosopran i alt (oraz kontralt) oraz głosy męskie: tenor, baryton i bas, a także głosy dziecięce. Oprócz tego barwa głosu może być opisana jako jasna, ciemna, aksamitna, szorstka, nosowa, ciepła lub zimna, zależnie od cech brzmieniowych i emocji mówcy.
Rodzaje głosów (podział na kategorie wokalne)
Wyróżnia się następujące podstawowe barwy głosu:
Głosy żeńskie:
Sopran – najwyższy głos żeński, często o jasnej i świetlistej barwie.
Mezzosopran – głos środkowy, występujący pomiędzy sopranem a altem, charakteryzujący się większą siłą i ciepłem niż sopran.
Alt – głos niższy od mezzosopranu, o bogatszej, czasem bardziej dramatycznej barwie.
Kontralt – najniższy głos żeński, rzadziej spotykany, charakteryzujący się głęboką, ciemną barwą.
Głosy męskie:
Tenor – najwyższy męski głos, ceniony za jasne i potężne brzmienie w wyższych rejestrach.
Baryton – głos środkowy, najpowszechniejszy wśród mężczyzn, o ciemnej barwie i dużych możliwościach wyrazowych.
Bas – najniższy głos męski, o głębokim, bogatym i bardzo ciemnym brzmieniu, charakteryzujący się dużą nośnością.
Przykłady opisowych barw głosu
Poza kategorią wokalną, barwę głosu opisuje się za pomocą przymiotników, takich jak:
Jasna: lub ciemna – odnosi się do ogólnego wrażenia dźwięku.
Ciepła: lub zimna – określa przyjemność odbioru głosu.
Miękka, twarda, szorstka lub gładka – opisuje fakturę dźwięku.
Nosowa: – gdy głos rezonuje w jamach nosowych.
Aksamitna: – sugeruje łagodność i miękkość.
Asteniczna: – głos osłabiony lub zwiotczały.
Chuchająca: (breathiness) – gdy słychać wyraźny powiew powietrza.

Nauczyciel1

Administrator

Dołączył: 2022-08-20

Liczba postów: 12

Odp: MUZYKA

Muzyka Kl. VII
19.09.25

Temat: Solo i na Głosy.
SOLO I NA GŁOSY

„Solo” oznacza jednoosobowe wykonanie utworu muzycznego, podczas gdy „na głosy” odnosi się do wykonywania wielogłosowego, gdzie partie wokalne są podzielone i śpiewane przez kilka osób lub grupę.
Co to jest śpiew solo?
Śpiew solo polega na wykonaniu partii wokalnej przez jednego solistę. W takim wykonaniu wokalista prezentuje melodyczną linię samodzielnie, co często wymaga wyrazistej interpretacji, technicznej precyzji i indywidualnej ekspresji. Solo jest często wykorzystywane w różnych gatunkach muzycznych — od muzyki klasycznej, przez jazz aż po muzykę rozrywkową.
Co to znaczy „na głosy”?
Wykonanie „na głosy” to śpiew wielogłosowy, który opiera się na podziale partii wokalnych między różne głosy (np. sopran, alt, tenor, bas) lub między poszczególne osoby śpiewające różne linie melodyczne. Może to być chóralne wykonanie, wokalne grupy kameralne, zespoły gospel, a także współczesne aranżacje wielogłosowe. Śpiew „na głosy” charakteryzuje się harmonią i współbrzmieniem partii.
Różnice i zastosowanie
•    Solo pozwala na solową prezentację talentu i umożliwia indywidualną interpretację utworu. Świetnie nadaje się do wyeksponowania emocji i techniki poszczególnego wykonawcy.
•    Na głosy to forma wymagająca precyzyjnej współpracy i słuchu zespołowego, która pozwala na bogatsze brzmienie i harmoniczne urozmaicenie. Taka forma jest często wykorzystywana w muzyce chóralnej, a cappella lub zespołach wokalnych.
Przykłady i wykorzystanie
•    W muzyce klasycznej, aria operowa często wykonywana jest solo, natomiast chór operowy wykonuje partie na głosy.
•    W muzyce rozrywkowej, piosenki mogą mieć fragmenty solo (piosenkarz prowadzący) i chórki śpiewane na głosy (tło harmonizujące).

Notatka:

Muzyka jednogłosowa – to ta sama melodia wykonywana przez jedną lub wiele osób. Nazywana jest często monodią.

Wysłuchanie i percepcja Fugi c –moll z I części „Das Wohltemperierte Klavier” Jana Sebastiana Bacha. Wskazanie cech charakterystycznych utworu. Naprowadzenie uczniów na pojęcie wielogłosowości – polifonii. Wyjaśnienie pojęcia polifonia.

Notatka:

Muzyka wielogłosowa – polega na jednoczesnym graniu lub śpiewaniu kilku samodzielnych melodii, zwanych głosami. Muzykę wielogłosową nazywamy polifonią.

Metodą pogadanki, wyjaśnienie pojęcia kanon i wskazanie grupy, do której należy. Omówienie budowy kanonu.

Wysłuchanie i percepcja „Walca kwiatów” z baletu Dziadek do orzechów. Na podstawie utworu wyjaśnienie pojęcia homofonii. Przedstawienie historycznego ujęcia homofonii i przykładów homofonii muzycznej.

Notatka:

Homofonia – to odmiana muzyki wielogłosowej polegająca na powierzeniu głównej melodii jednemu z głosów (zwykle najwyższemu), podczas gdy pozostałe towarzyszą mu, tworząc tło harmoniczne. Podstawowym przykładem homofonii są pieśni z akompaniamentem. Muzyka oparta na fakturze homofonicznej nosi nazwę muzyki homofonicznej. Homofonia ukształtowała się w XVIII wieku i dominuje również w twórczości współczesnych kompozytorów.